WAKE ME UP WHEN IT’S ALL OVER


Het was geen kater waarmee we wakker werden ergens in de loop van de september 2017. Maar het had er iets van weg.
Het hele jaar vooraf aan die septemberochtend zijn we bezig geweest. De zenuwslopende aankoop van ons Franse vastgoed zoals je kon lezen in de vorige blog. We verkochten ons huis in Antwerpen. We regelden een verhuis waarbij we met 2 afgeladen volle vrachtwagentjes vertrokken zijn van Antwerpen om die 1000 km verderop uit te laden, Joeri moest een nieuwe regeling uitwerken voor zijn kinderen, op het werk moesten nieuwe afspraken gemaakt worden.
Op mijn 33e verjaardag, 23 mei 2017 zijn we verhuisd. Daarna heeft het ons 3 volle maanden en heel wat helpende handen gekost om 100 jaar stof, vuil en puin op te vegen en voor onszelf, een weliswaar heel bescheiden en basis, woongedeelte te creëren waar we zouden kunnen (over)leven terwijl het grote verhaal vorm krijgt.
Containers, afgeladen koffers en bakken afval zijn er vertrokken. De vorige eigenaar had absoluut last van een extreme vorm van verzamelwoede. Alle ruimtes, van kelder tot zolder, waren tot aan het plafond volgestapeld met oude rommel. Matrassen, dekens, hopen oud ijzer. Het huis ging letterlijk gebukt onder de tonnen afval.
Bomen werden gekapt, alles wat overwoekerd was werd terug bloot gelegd. Graafmachines ruimden de puin van ingevallen huizen en schuren. We namen terug wat de natuur had overgenomen en kregen eindelijk echt een zicht op onze aankoop.
In september, maanden na onze verhuis, waren we er klaar mee. Het stof, vuil en puin raakten onder controle en de ruimtes waar we tijdelijk in zouden wonen waren leeggehaald en best wel gezellig terug aangekleed. Maar alle vrijgekomen plaats begon zich te vullen. Deze keer niet met afval, maar met vragen en onzekerheid. “En nu?” “Hoe gaan we hieraan beginnen?” “Gaan wij dit wel kunnen?” “Waar gaan we ons inkomen vandaan halen?” “Hoe gaan we dit project financieren zonder bank?” “Hebben we wel een juiste keuze gemaakt?”
Dat houdt ons bezig, terwijl onze omgeving het idee had dat wij elke dag in de zon lagen op ons strand, elke dag vakantie vierden en leefden als God in Frankrijk. Een soort eigen projectie van hun vakantieparadijs Zuid-Frankrijk op ons, maar de realiteit was (en is) anders.
Maar we hadden een doel en bleven niet bij de pakken zitten. Wel zijn we gaan nadenken en plannen smeden om de twijfel en onzekerheid te bekampen. (Jep, we zijn zonder echt plan naar Frankrijk vertrokken...) Maar ondertussen weet ik dat plannen altijd komen. Hals over kop zijn we gestart aan de opbouw van onze “Rêve” en tegen het einde van die maand september was ons bedrijf vitrAcier opgericht.
Ik vlieg elke maandag van Toulouse naar Brussel en keer op donderdag weer terug om mijn projecten in het thuisland uit te voeren. We leggen de eerste contacten voor vitrAcier en in de weekends smijten we ons op de renovatiewerken. Elke week leren we nieuwe skills: balken strippen, websites bouwen, daken leggen, social media accounts lanceren, change trajecten begeleiden, voegen, parket maken, logo’s maken, brochures drukken,…
Onze droom is geen roze wolk, maar keihard werken. Elke dag. Gelukkig is dat net onze drive. In een oase van rust en warm weer keihard werken, onze energie kende een enorme boost.
Wisten wij veel dat de zomer in het Zuiden van Frankrijk niet oneindig blijft duren en hoe koud een huis zonder isolatie, zonder verwarming, vol kieren en enkel glas kan aanvoelen. Wisten wij veel dat ook onze energievatjes maar meegaan tot aan de bodem.
Tot volgende week!

Reacties