“Een heel dorpje??” Jep, 5 huisjes, 1 giga maison de maître, 2 schuren, een private brug en een eigen strandje aan de rivier maakt een dorpje. Mensen kijken je wat verward aan. Een enkeling durft vragen: “Wonnen jullie de lotto?”
Neen, wij wonnen geen lotto, er zijn geen suikeroompjes, geen geheime erfenissen. Integendeel, Joeri zat op het moment van de aankoop in een moeilijke (lees: ‘dure’) echtscheiding. Ik was op het moment van de aankoop 3 jaar actief als freelancer. Hoeft geen tekening dat het avontuur niet begon met “Er was eens een grote som geld over…”.
Nemen we dan risico’s? ja, wij nemen risico’s! Wij nemen graag risico’s en houden van verandering. Berekende risico’s, dat wel. Hé, ik blijf een economiste he 😊. Naast af en toe een slapeloze nacht bezorgt het avontuur ons vooral veel kriebels, en daar doen we het voor. Toegegeven, ook van ons vraagt het veel lef en durf en de situatie zorgt af en toe ook voor een verhitte discussie. We zijn geen fantasten, ook zeker geen miljonairs, maar wel ondernemers.
Ziezo, daar heb je ook meteen het antwoord op de vraag “waarom Frankrijk”? Tuurlijk, wij houden ook van dit land, het Bourgondische leven, de lucht, de zon, de natuur, de wijn. Maar de dichtstbijzijnde plek bij Antwerpen* waar het mogelijk is om als gewone sterveling een dorp op te kopen is, jawel, het Zuiden van Frankrijk. There you go.
Wij zochten in totaal meer dan 2 jaar naar onze ruwe diamant, die uiteindelijk in Janolles blijkt te liggen. Een gehuchtje van Saint-Izaire, een dorpje in Zuid-West Frankrijk. 300 inwoners telt het, en sinds 2017 kwamen er daar 2 bij. Na onze (uiteraard ver boven het budget) vondst heeft het ons nog een jaar gekost om de sterren op 1 lijn te krijgen en het überhaupt mogelijk te maken om onze droom in Frankrijk te ‘kopen’.
Ondanks onze inspanningen, een goed inkomen en vlekkeloos financieel track record, is het niet gelukt om een Franse bank te overtuigen om ons ‘buitenlanders’ een lening te verschaffen. Bijna zagen we de plannen helemaal in elkaar storten. We zijn erg blij dat er in onze vriendenkring iemand de mogelijkheid had ons meteen financieel te hulp geschoten is. Niet uit medelijden, maar omdat hij potentieel zag in ons, en onze plannen. Die rekening is ondertussen vereffend, maar onze opstap naar Frankrijk hebben we toch voor een heel groot stuk aan hem te danken.
Terug naar wat daar aan voorafging. Het was een koude winteravond in België toen we op slag verliefd werden op een online zoekertje. Joeri zocht ongeveer dagelijks alle immosites af, en stootte ergens in een hoek van het internet op de annonce. 4 jaar stond het al te koop. We zochten een project potentieel had om ‘volume’ te krijgen: voldoende slaapplaatsen, seminarieruimtes, horecamogelijkheden, dicht bij water gelegen, rustig gelegen, maar niet afgelegen… dit had het allemaal. Maar helaas, het prijskaartje was ongeveer het dubbel van het budget dat we in ons hoofd hadden. Maar we waren geprikkeld, dus zijn we gaan kijken. De vlinders bleven, het budgetprobleem ook. 3 maanden deden we er niets mee, maar het project heeft ons niet losgelaten. Na 3 maanden stilte zijn we gaan zoeken naar oplossingen, en die zijn er altijd.
Om de koopsom naar beneden te krijgen hebben we het dorp uitgepuurd tot wat onze interesse trok, de gebouwen en de aanpalende gronden. De grootste én interessantste omliggende landbouwgronden & bossen hebben we verkocht aan boeren. Klinkt simpel, in feite is Joeri hier maanden mee bezig geweest. Dit is Frankrijk he jongens. Zo gemakkelijk gaat dat hier niet. Daar steken ze de kop op, tientallen verschillende instanties uit Frankrijk en Europa die hun zege moeten geven over de koop (Europa zeg je? ah ja, de landbouwers kopen de gronden deels met Europese subsidies). Ik zat al heel snel vast in het kluwen, het leek onmogelijk om te ontrafelen. En dat wachten, zenuwslopend. We hadden ondertussen ons huis in Antwerpen verkocht en het dossier in Frankrijk leek muurvast te zitten en de deadline naderde. Maar Joeri heeft doorgezet, zelfs toen door een ‘administratieve fout’ het dossier door de rechter beslist zou worden. Uiteindelijk heeft dat & een goede onderhandelingsstrategie er wel voor gezorgd dat we het aankoopbedrag hebben kunnen halveren zodat het paste binnen onze financiële mogelijkheden.
Ah ja, en die deadline, die haalden we uiteraard niet. Dus hebben we de eerste maanden in een huurhuisje in Frankrijk doorgebracht, van jawel, een ander stel vrienden die ons die keer uit de nood geholpen hebben. Alles komt goed, toch?
Ziezo, zo koop je een dorp. Een dorp dat vooral bestaat uit ruïnes, op enkele huizen na die nog bewoonbaar zijn. Maar dat is net wat we zochten, we kunnen de ruïnes nu renoveren tegen een tempo dat voor ons financieel haalbaar is. En het feit dat er nu geen bank in onze nek hijgt, geeft ook wel een groot gevoel van vrijheid. En is die hang naar meer vrijheid, eigen keuze’s kunnen maken nu ook niet waarom we ons waagde aan de sprong?
Het koste ons alles samen 2 jaar, veel momenten van onzekerheid, stress, spanning. Gekkenwerk, maar we did it! Iets wat op het eerste zicht onmogelijk leek, is done.
Tot volgende week!
Wat heb ik dan in petto? Ik kan je alvast vertellen dat de euforie niet bleef duren. Ginder komt de eerste wolk aan de horizon.
*Antwerpen is een topstad. Maar daar bovenop heeft Joeri 2 kids die elke vakantieperiode en verlengd weekend heen en weer vliegen. Met verschillende betaalbare vluchten per dag is Frankrijk een haalbare kaart. Ook mijn professionele activiteiten als freelancer kan ik combineren met wonen in Frankrijk, op 1,5 uur vliegen sta ik weer met beide voeten op Belgische bodem.
Reacties
Een reactie posten