Rome wasn’t build in a day. En ons project? Tja...
Onze sprong naar vrijheid, en ons goesting doen, begon een beetje bitter te proeven. We zijn najaar 2017. Terwijl iedereen het idee heeft dat wij permanent ‘op vakantie zijn’ en onze energie nooit opraakt, is het tegendeel waar.
Rêve zal steen voor steen moeten opgebouwd worden, en de stenen in de Aveyron zijn erg groot en zwaar.
Dagen doorbrengen op luchthavens, altijd ergens onderweg, zoveel tijd uit elkaar als koppel, altijd ver weg van vrienden en familie, altijd in Frankrijk op het moment dat er in België leuke dingen gepland worden. In de zomer komt er veel bezoek, in de winter zien we niemand. Begrijpelijk natuurlijk, eens de zomer voorbij is, valt het leven letterlijk stil in de vallei. In de winter lijkt heel de regio in een diepe winterslaap. Na een paar maanden begon het te dagen dat ons gehucht renoveren een levenswerk zou worden. Joeri en Febe versus de natuur, die maar al te graag ons gehucht weer wil inlijven. Een veldslag die nog jaren zal duren. De keuze om te renoveren in een authentieke stijl vraagt veel meer tijd dan wanneer je renoveert in België, met moderne materialen en met een netwerk van altijd wel iemand die iemand kent die vakman is. In een vreemd land start je ook op dat vlak weer van nul.
We zijn nog steeds overtuigd van onze keuze om te verhuizen en geloven in het slagen van onze projecten. Spijt is er niet. Integendeel, de wil om door te zetten groeit met de dag. Het potentieel van het project lijkt onbegrensd. Maar de keerzijde is ons ondertussen ook duidelijk, het is een avontuur, maar geen sprookje.
Ik heb veel energie, nog meer uiteenlopende interesses en ben gemakkelijk enthousiast te krijgen voor een ambitieus plan, maar in januari 2018 moest ik aan mezelf toegeven dat ik deze keer te veel hooi op de vork genomen had.
Als ik op dat tempo door zou gaan, zou de droom eindigen in een burn-out. Uhm, was het niet om het jachtige leven te ontsnappen dat we verhuisd zijn naar the middle of nowhere? Wel, de ratrace had ons ook in het Zuiden van Frankrijk weer te pakken gekregen en had nog grotere proporties aangenomen.
Ik ga hier niet te lang bij stilstaan, maar zowel Joeri als ikzelf hadden het gevoel muurvast te zitten. Alles leek zo lang te duren, niets raakte goed opgestart en de werken liepen naar ons gevoel voor geen meter. Tot overmaat van ramp stortte een deel van ons werk letterlijk weer in na zware regenval. Regen die trouwens al maanden onophoudelijk uit de hemel bleef vallen. Het romantische, zomerse Zuiden van Frankrijk leek verder weg dan ooit.
Niet bij de pakken gaan zitten, maar de koe bij de horens vatten. Opgeven staat alsnog niet op de planning. We weten heel erg goed waar we naartoe willen.
Wat ik niet meer precies weet is hoe ik op haar website terechtkwam. Maar ik weet wel dat ik getriggerd was door de surfende Lien De Pau die als digitale nomade beweerde dat ze elke dag haar goesting deed en daar de rekeningen mee kon betalen. Dat viel niet alleen mij op, Lien bracht haar verhaal al via diverse media en wordt vaak bevraagd over haar lifestyle. Aha, ze heeft ook een Facebook groep en ze creëerde haar eigen opleidingstraject?
Toeval bestaat niet. In februari ben ik samen met Lien en tientallen andere onderneemsters gestart aan het Travak traject. Ik wist niet goed wat te verwachten en was nog wat achterdochtig. Ik zag zelf niet meteen een manier om het project te laten vooruitgaan en daarnaast ook nog enkele jobs in de lucht te houden. Gelukkig had ik het deze keer mis!
Volgende week wil ik je graag vertellen hoe wij uit onze impasse geraakt zijn en tot wat je in staat bent als je buiten je eigen comfortzone geduwd wordt.
Reacties
Een reactie posten